Saudade

Nos meus recordos a vila era ben distinta. Lémbrome de estar xogando até o solpor na beira da praia, de que tivesen que vir a buscarnos para cear e como non, de que nos berrasen por xogar lanzándonos pedras que collíamos no cantil. Teño que recoñecer, véndoo con perspectiva, que eramos un pouco salvaxes de cativos.

O meu apego a esta costa débese aos longos meses de verán que pasaba cos meus avós e a esas fins de semana que os visitábamos. Aínda que o certo é que a min non me gustaba moito visitalos durante o inverno, prefería que eles viñesen canda nós, aínda que claro era máis complicado porque meus avós non conducían e xa sabemos como son os autobuses nesta terra.

Case podo dicir que para min era traumático estar unha fin de semana de inverno nesa casa, odiaba eses ruídos que a enchían por completo, eses golpes, eses sons de auga salpicándoo todo. A miña avoa sempre me acougaba dicíndome que non pasaba nada, que só era a milenaria pelexa que o mar ten coa terra. Ela explicábame como o mar sempre ía recuperando o seu terreo e contábame historias de mariñeiros que non regresaban e a tristura que os invadía a todos. Sería isto tamén a Galicia Caníbal da que falaban os Resentidos?

A xente de costa sempre tivo unha relación de amor-odio co mar. Nalgunhas veces este servíalles o xantar en bandexa de prata, mentres que outras veces inundaba as súas casas, esnaquizaba os seus cultivos, ou levaba aos seus seres queridos para sempre.

Conforme pasaron os anos creo que fomos perdéndolle o respecto ao mar. Cada día tratamos de gañarlle terreo, enchendo a costa con formigón para ter inmensos portos deportivos ou creando espigóns para que teña máis difícil levarse a area da nosa praia favorita. Como mudou todo en tan só unhas décadas, será o progreso.

Agora que estou de volta na aldea é cando me dou conta do equivocadas que estamos. A praia dos meus veráns xa non está, ben, sendo sincera, está pero xa non é a mesma. Xa case non hai area nese burato no que construíamos os castelos e o cantil que de pequenas críamos que era como a gran muralla chinesa e imaxinábamos que se vía desde o espazo, agora parécese máis ao simple cerco dunha leira, esas catro pedras que impiden que os animais acaben co millo. Pouco a pouco o cantil foise derrubando, a forza dos temporais foi rematando coa súa resistencia. E nos que pensabamos que isto estaría sempre igual!

Agora, desde o xardín da vella casa, ou o que queda del despois do derradeiro inverno. Non podo deixar de pensar en que quedará para os que veñen. Xa non poderán coñecer a natureza que eu vivín, que eu respirei.

O desacougo invade a miña cabeza, e non só pola perda familiar, por cavilar en que imos a facer agora coa casa, ou como poderemos volver á normalidade despois de todo isto. Neste intre, será porque o meu cerebro busca unha vía de escape ou porque sempre fun ben revirada, só podo facerme preguntas sobre o futuro. Están condenadas as novas xeracións a unha paisaxe artificial na que as praias se enchen de area con camións tralo inverno? Non van poder vivir os veráns como nos o faciamos?

Parece que un enorme bloque está apertándome o peito e non podo respirar, pero aínda sinto o cheiro a sal entrando polas miñas fosas nasais.

— Algo teremos que facer, non?