The Spit, Queensland
Ezin nuen jaitsi gabe utzi, aspaldi bilatzen nuena lortzeko zorian nengoen. Vero 19 urteko neska bat da, txikitatik Queenslandeko (Australia) The Spit hondartzan denbora librea pasatzen duena. Birikak lehertzear zeuden, baina besoa luzatu eta azken ostikada eman zion urari. Vero Itsas Zientzietako laugarren mailako ikasketak egiten ari da Queenslandeko Unibertsitatean, baina azken aldian bioarkeologiako klaseetan parte hartzen ari da Kevinekin, bere lagunik onenarekin. Harro eta pozik, burua uretatik atera eta itsasoko haize gazi freskoa arnastu zuen berriro. Goizeko zazpiak ziren, eta hondartza hutsik zegoen, Kevin eta biak bakarrik zeuden maiatzeko larunbat hartan.
Vero eta Kevin kasualitatez ezagutu zuten elkar unibertsitateko itsas arroken erakusketa batean, eta biak bakarrik joan ziren. Une honetatik aurrera, Verok eta Kevinek ia denbora guztia eta beren grina partekatzen dute: itsasoa. Kevinek eskua jo zion Verori, eta elkarrekin itzuli ziren igerian kostalderaino, lortutakoarekin gogotsu.
Arratsalde batean, Mosmanen erdiguneko kaleetan barrena zebiltzala, azken berriak kontatzea beste kezkarik gabe, kale batean sartu ziren. Bertan, gela txiki bat aurkitu zuten, mutilaren arreta bereganatuz, marra laranjadun eta zurizko toldoa, sarrerako loreak eta fatxadako horma laranjetan nabarmentzen zen ate zuri polita.
- Aizu, Vero, lehenago erreparatu al zenion lokal honi?
- Ez, mesedez?
- Ezer ez, zer den jakin nahiko nuke. Bitxia dirudi kale hauetan...
- Deitu ikustera.
Kevin ateraino hurbildu zen, eta, metal urreztatuzko tiratzailea hartuta, konturatu zen honek inskripzioren bat zuela, atzamarrek ez baitzuten irrist egiten material hotzaren gainean, ezta eskua izerditan zuenean ere. Intrigaturik makurtu zen azpian zer jartzen zuen begiratzera eta esaldi bat aurkitu zuen: Norbaitek bere bizitza osoa induskatu dezake nik hemen aurkitu nuena aurkitu gabe.
- Etorri. Begira izeba, flipatu egingo duzu.
Paretaren kontra jarrita, begiak mugikorretik altxatu eta, harriturik begiratuz, erantzun zuen:
- Seme, zer gertatzen zaizu? Zergatik hunkitzen zara ate bat ikustean?
- Entzun, hau berezia da, ikusiko duzu.
Verok, jaramonik egin gabe, hartu eta txirrina jo zuen. Veronica bizitasun handiko neska oldarkorra da, eta, batzuetan, bitxiegia. Eskolan "TDAH" deitzen zioten.
- Baina zer egin duzu?
- Ez zenuen sartu nahi? Irribarre bihurria egin eta musu bat eman zion airean.
- Benetan txarrena-erantzun zuen, barre egin gabe, nahiz eta barru-barrutik bere lagunaren jokaerak grazia egiten zion.
Kevin begi ilunak eta batzuetan serioak dituen mutil bat da, baina berarekin saiatzen bazara, pertsona bat deskubritzen duzu, erakargarria izateaz gain zintzoa, langilea eta oso solidarioa dena.
Handik pixka batera, atea ireki eta andre zahar baten aurpegi irribarretsua agertu zen, harriturik begira. Margaret andre italiar bat da, semea paraxutismo proba batean hil ondoren Australiara etorri zena oroitzapen tragiko horiek atzean uzteko. Sorrenton, non bizi ohi ziren, Ponpeiako ikerketetan kolaboratu zuen. Hemen hasi zen bere kabuz inguruko kostaldean galdutako kontinentearen hondarrak ikertzen, eta bere italiar estiloko tailer-laborategi propioa sortu zuen etxe azpian.
- Kaixo, gazteak, zerbait nahi al zenuten? -esan zuen doinu barregarriz. -Zer? -pentsatu zuen Verok.
- Eeh, ezerk ez baitigu atentzioa eman erdi-erdian dagoen lokal polit honek-esan zuen Kevinek lotsaz.
Horrela, beste harreman bat hasi zen hurrengo hiru urteetan zehar asko irakatsiko zien pertsona batekin; izan ere, elkarrekin lan egin zuten proiektu handi batean, eta proiektu horrek begiak argitzen zizkien berarengan pentsatze hutsarekin.
Arroka ezkutu batzuen gainean utzitako arropak jantzita eta azala bustita, Veroren motorra hartu zuten, Kevin atzean zuela, Mosmanen erdirantz abiada bizian.Atsoaren begiak, musuzapian bildutako haitza kontu handiz hartzean, lan gogorraren ordaina izan ziren haientzat.
Arroka hori Zelandiaren existentziaren erakusgarrietako bat da, Asiatik banandu ondoren hondoratu zen urpeko kontinente bat, duela 23 milioi urte inguru Ozeano Barearen azpian. Hiruren lankidetzari eta haien ezagutza-aniztasunari esker lortu zuten. Kalkulatu zuten nola itsasaldiek eta korronteek hondarretan eragina izan zezaketen, eta arratsalde askotan Italiako emakume zaharraren tailerrean eta urpean igeri egiten ari ziren hondartzetan egon ondoren, arrakasta lortu zuten.
Vero eta Kevin kasualitatez ezagutu zuten elkar unibertsitateko itsas arroken erakusketa batean, eta biak bakarrik joan ziren. Une honetatik aurrera, Verok eta Kevinek ia denbora guztia eta beren grina partekatzen dute: itsasoa. Kevinek eskua jo zion Verori, eta elkarrekin itzuli ziren igerian kostalderaino, lortutakoarekin gogotsu.
Arratsalde batean, Mosmanen erdiguneko kaleetan barrena zebiltzala, azken berriak kontatzea beste kezkarik gabe, kale batean sartu ziren. Bertan, gela txiki bat aurkitu zuten, mutilaren arreta bereganatuz, marra laranjadun eta zurizko toldoa, sarrerako loreak eta fatxadako horma laranjetan nabarmentzen zen ate zuri polita.
- Aizu, Vero, lehenago erreparatu al zenion lokal honi?
- Ez, mesedez?
- Ezer ez, zer den jakin nahiko nuke. Bitxia dirudi kale hauetan...
- Deitu ikustera.
Kevin ateraino hurbildu zen, eta, metal urreztatuzko tiratzailea hartuta, konturatu zen honek inskripzioren bat zuela, atzamarrek ez baitzuten irrist egiten material hotzaren gainean, ezta eskua izerditan zuenean ere. Intrigaturik makurtu zen azpian zer jartzen zuen begiratzera eta esaldi bat aurkitu zuen: Norbaitek bere bizitza osoa induskatu dezake nik hemen aurkitu nuena aurkitu gabe.
- Etorri. Begira izeba, flipatu egingo duzu.
Paretaren kontra jarrita, begiak mugikorretik altxatu eta, harriturik begiratuz, erantzun zuen:
- Seme, zer gertatzen zaizu? Zergatik hunkitzen zara ate bat ikustean?
- Entzun, hau berezia da, ikusiko duzu.
Verok, jaramonik egin gabe, hartu eta txirrina jo zuen. Veronica bizitasun handiko neska oldarkorra da, eta, batzuetan, bitxiegia. Eskolan "TDAH" deitzen zioten.
- Baina zer egin duzu?
- Ez zenuen sartu nahi? Irribarre bihurria egin eta musu bat eman zion airean.
- Benetan txarrena-erantzun zuen, barre egin gabe, nahiz eta barru-barrutik bere lagunaren jokaerak grazia egiten zion.
Kevin begi ilunak eta batzuetan serioak dituen mutil bat da, baina berarekin saiatzen bazara, pertsona bat deskubritzen duzu, erakargarria izateaz gain zintzoa, langilea eta oso solidarioa dena.
Handik pixka batera, atea ireki eta andre zahar baten aurpegi irribarretsua agertu zen, harriturik begira. Margaret andre italiar bat da, semea paraxutismo proba batean hil ondoren Australiara etorri zena oroitzapen tragiko horiek atzean uzteko. Sorrenton, non bizi ohi ziren, Ponpeiako ikerketetan kolaboratu zuen. Hemen hasi zen bere kabuz inguruko kostaldean galdutako kontinentearen hondarrak ikertzen, eta bere italiar estiloko tailer-laborategi propioa sortu zuen etxe azpian.
- Kaixo, gazteak, zerbait nahi al zenuten? -esan zuen doinu barregarriz. -Zer? -pentsatu zuen Verok.
- Eeh, ezerk ez baitigu atentzioa eman erdi-erdian dagoen lokal polit honek-esan zuen Kevinek lotsaz.
Horrela, beste harreman bat hasi zen hurrengo hiru urteetan zehar asko irakatsiko zien pertsona batekin; izan ere, elkarrekin lan egin zuten proiektu handi batean, eta proiektu horrek begiak argitzen zizkien berarengan pentsatze hutsarekin.
Arroka ezkutu batzuen gainean utzitako arropak jantzita eta azala bustita, Veroren motorra hartu zuten, Kevin atzean zuela, Mosmanen erdirantz abiada bizian.Atsoaren begiak, musuzapian bildutako haitza kontu handiz hartzean, lan gogorraren ordaina izan ziren haientzat.
Arroka hori Zelandiaren existentziaren erakusgarrietako bat da, Asiatik banandu ondoren hondoratu zen urpeko kontinente bat, duela 23 milioi urte inguru Ozeano Barearen azpian. Hiruren lankidetzari eta haien ezagutza-aniztasunari esker lortu zuten. Kalkulatu zuten nola itsasaldiek eta korronteek hondarretan eragina izan zezaketen, eta arratsalde askotan Italiako emakume zaharraren tailerrean eta urpean igeri egiten ari ziren hondartzetan egon ondoren, arrakasta lortu zuten.
- Visto: 41
